czwarte życie

Pytasz, skąd to wiem. Pytasz, jak ja to czuję.  Skąd wiem, że ktoś jest mi bliski? Skąd wiem, że na pewno jedziemy na tym samym wózku, patrząc w tę samą stronę? Skąd wiem, że możemy razem konie kraść, zawirować w tańcu i przesuwać paciorki w różańcu?  Wiadomo. Liczy się to coś . To nieokreślone, nieopisywalne coś. Coś , co działa jak magnes, który przyciąga uwagę. Przyciąga myśli o drugiej osobie. To coś , co daje uwierzyć w telepatię (wiedziałam, że to ty dzwonisz) .  Ważna jest rozmowa. I odpowiednie przełożenie ilości na jakość wypowiedzianych słów (-Cześć, u ciebie wszystko w porządku? – Nie bardzo. – Pomóc ci w czymś? Przyjechać? – Wolę, nie…- OK. Jakby co, to wiesz…?  -Wiem.) .  Ważny jest szacunek i świadomość tego, że cokolwiek zrobię zostanę poddana krytyce za dany czyn, a nie za całokształt. Nie będę stracona, lecz skarcona.  Pewnie, że ważna jest wspólna przeszłość, wspomnienia, które działają na znajomość jak nity. Ale ważniejsze...

Widzi pani? Kłamią. Mówili, że będzie padać, i co? Nic. Ziemia jak wiór sucha. Zawsze kłamią. Ze wszystkim kłamią. I z Tuskiem, pani kłamią, i z emeryturami, ze stadionami i nawet z pogodą. Nie ma co im wierzyć. W nic nie ma co wierzyć. Im. Nikomu w zasadzie, mówię pani. Dlatego ja lubię tak tu posiedzieć. I prawdziwe życie obserwować. O, jedzie. Zna go pani? To ten tu, od trzech lat mieszka. Spod piątki chyba jest. Czasami jak wariat popierdala. Dziecioki uważać muszą. A słyszała pani? Jak "co"? Że on kochankę ma! Noooo, mówię pani. Ma. A skąd ja wiem? Pani, ja w życiu już nie takie rzeczy widziałam. Nie, sama nie widziałam, ale córka mojej siostry w firmie sąsiadującej z jego firmą pracuje. I widziała. Co widziała? No mówię pani, TO widzieć musiała, bo ludzie gadają. Ja tam pani, cudzym życiem się nie interesuję, ale no cóż. Takie są fakty. Co się dzieje na tym świecie? Sodomia i gomoria, pani. No mówię pani. Takie dzieci ładne. I żona taka nawet niczego sobie. Sk...

Ma-ma. Powiedz ma-ma. No powiedz ma-ma. Mówię, mieszając w rondlu zupkę. Dla niego zupkę, bo cwaniak gotowych, słoiczkowych nie akceptuje. Pluje. Ja mieszam, twardość lub miękkość marchewki sprawdzam, a on sobie przy mnie siedzi. Na podłodze siedzi i pokrywkami się bawi. Z radia wydobywa się aktualny przebój raniąc przy okazji moje uszy, a on słyszy pierwsze takty i wpada w szał. Wymachując łapkami składa pokłony sobie tylko znanemu bożkowi. Jednocześnie podryguj e. Nie przeraża mnie to, że może sobie zrobić krzywdę. Przeraża mnie  jego gust muzyczny. Ma-ma. Powiedz ma-ma. No powiedz ma-ma. Mówię, całując jego małą pupkę. Wilgotną i pachnącą  pampersową  chusteczką. Zachwycam się małym cellulitem. Jedynie w  wykonaniu niemowlęcym cellulit jest rozczulający. Naszą intymną chwilę przerywa dzwonek telefonu, a on przykłada sobie dłoń do ucha krzycząc   ałooo! Ma-ma. Powiedz ma-ma. No powiedz ma-ma . Mówię, kiedy niecierpliwie kręci się w wózku i błagalni...

Pamięć porównuje się do szuflady z uzbieranymi przypadkiem szpargałami. Wrzucamy do niej to, co dziś nie jest nam potrzebne, choć kiedyś może i było. Są wspomnienia miłe i chętnie pielęgnowane, więc w naszej szufladzie przypominają one ładne i pachnące bibeloty.  Ale wiele jest również tych złych, przykrych czy nawet traumatycznych. Takie niepotrzebne wspomnienia można porównać na przykład skarpetek, które zgubiły swoją parę. A skarpetki są jak papużki nierozłączki, rozdzielone po prostu przestają żyć.  Są więc ludzie, którzy za nic nie potrafią się takich niepotrzebnych, samotnych skarpetek pozbyć ze swojej szuflady. Trzymają je niezdrowo w swoim umyśle, często zakurzone i śmierdzące.  Z upływem czasu, poupychane w szufladzie skarpetki mogą zacząć zatruwać życie, sączyć swój toksyczny jad.  Dlatego mądra natura wymyśliła pewien mechanizm obronny, polegający na  wyparciu ze świadomości niektórych reminiscencji o wydarzeniach przykrych lub wstydliwych.  ...