Tango z Pacino

W Polsce powstaje pierwsza restauracja McDonald’s i rusza pierwsza sieć telefonii komórkowej. Hanna Suchocka zostaje pierwszą kobietą na stanowisku Premiera RP. Pojawia się program telewizyjny Kawa czy herbata?, a ostatnia stacjonująca jednostka wojsk radzieckich wycofuje się z ziem polskich. Na promocję swojej książki Wróżby kumaka przyjeżdża do Polski Gunter Grass.

Na świecie też się dzieje. Dziesiątego stycznia w czasie sztormu na Pacyfiku z pokładu statku zostają zmyte trzy kontenery z trzydziestoma tysiącami gumowych kaczek, które docierają do brzegów Indonezji, Australii, Ameryki Południowej i Alaski. Ich ruchy pomagają oceanografom badaniu prądów morskich. Na duże ekrany wchodzi Sharon Stone po to, by  rozchylić swe uda  w Nagim instynkcie, a Milczenie owiec zgarnia pięć Oskarów. CERN ogłasza, iż World Wide Web będzie udostępniona bezpłatnie, a w Himalajach ginie Wanda Rutkiewicz. FC Barcelona po raz pierwszy zdobywa  Puchar Europy, w Ugandzie spada meteoryt Mbale, Michael Schumacher wygrywa swój pierwszy wyścig w F1, w Kairze trzęsienie ziemi, a Jan Paweł II dokonuje pełnej rehabilitacji Galileusza. Bill Clinton zostaje prezydentem USA podczas gdy Barack Obama żeni się z Michelle. Trzeciego grudnia niejaki Neil Papworth wysyła pierwszego w historii smsa, a Al Pacino tańczy tango w Zapachu kobiety.

Ja nie tańczę. 

Jest rok tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty drugi, mam czternaście lat. Siedzę na kilku materacach złożonych w kącie sali gimnastycznej. Tak samo jak siedziałam na nich parę godzin wcześniej. Na wuefie, bo inni coś zdawali. Siedzę, i nogi mam podkurczone. Teraz nie ma wuefu. Teraz jest dyskoteka klas sześć do osiem. Pod sufitem uwieszona siatka wojskowa, która ma maskować niewiadomoco. Pod siatką kręci się lustrzana kula. Taki luksus i elegancja.  Jej zadaniem jest robić nastrój. Odpowiedni. Światło odbite w lustrzanych fragmentach pojawia się to znika na pryszczatych twarzach rozstawionych dookoła. Duszno i nie ma czym oddychać. Czuć pot uwalniający się spod tureckich swetrów kupionych na najbliższym targowisku. Na tym samym targowisku nabyte zostały dezodoranty mające stłamsić ów uciążliwy zapach dojrzewających, młodych ciał. Tam, gdzie jeszcze rano stała bramka, teraz rozstawiony jest sprzęt grający. Obsługują ci z ósmych. Wiadomo. Technotronic, Roxette, DrAlban i MC Hammer. 

Dlatego nie tańczę. 

Mam te same pryszcze, tak samo śmierdzę potem tureckiej koszuli w kolorze czarnym, ale na poprzecinanych żyletką dżinsach mam napisane The Clash, Police, U2, Republika. I tak sobie myślę, że jestem inna. I M. też tak sobie myśli. Bo siedzimy razem i nogi mamy podkurczone. Ale okazuje się, że nie jesteśmy inne. Jesteśmy tu, na szkolnej dyskotece i przyszłyśmy po to samo, co tamte. Poubierane na jaskrawo i z grzywką wylakierowaną „na Alfa”. Przyszłyśmy by ci, których inicjały wycinamy cyrklem na szkolnej ławce w końcu poprosili do tańca. Ci, których spojrzenia łapiemy na przerwach, bo przecież pogadać nie mamy odwagi. 

I gaśnie światło i słychać już, że Sinead O’Connor zaczyna swą piękną Nothing Compares 2U i nawet już nogi luźno zwisają. Podkurczone nie są. Bo chyba przyjdzie poprosić, skoro rzucił spojrzenie. Tak mi się wydaje, że rzucił. A może tylko był ciekawy, kto tam siedzi w kącie. I pusto się zrobiło, kilka par zaczyna się obejmować pod czujnym okiem pani od polskiego. Sinaed jest przy refrenie, łza pojawia się w jej wielkim oku, a on nie przychodzi. Po mnie. Tańczy z tą, co ma grzywkę wylakierowaną i wywijała pięknie na parkiecie. W połowie piosenki dyrektor włącza światła. Bez pardonu. Koniec dyskoteki, dwudziesta. I tak nie zatańczyłabym z nim do końca. 

Jest rok dwa tysiące dwunasty. Moja córka za tydzień w tej samej sali gimnastycznej będzie mieć inaugurację roku szkolnego. Nie obejrzę się, a zacznie tam chodzić na dyskoteki. Choć twierdzi, że lubi U2 i Depeche Mode. 

Ja też ciągle lubię U2. 

I lubię już tańczyć.