Podobno płakać, moja droga, to najlepiej w kuchni albo w łazience.
Bo zawsze możesz powiedzieć, że to przez cebulę, albo nowy krem pod oczy.
Podobno, moja droga, jednak lepiej w łazience. W kuchni jednak to jakieś takie ostentacyjne. Przedstawienie robisz i zaczynają gadać, że hormony tobą trzepią. A w łazience, moja droga, to się zamkniesz, znikniesz im z oczu na chwilę. Zgiąć się możesz w szlochu swoim dławiącym i płakać możesz do woli. W płaczu i szlochu dławiącym wykrzyczeć możesz bezdźwięcznie: odpierdolcie się wszyscy ode mnie.
Tylko zimne kafelki przyjmą twój komunikat, ale szybko odbiją go równie bezdźwięcznym echem, a ty to wchłoniesz jak ta gąbka co leży na wannie. I podobno, moja droga, nikt nic nie będzie słyszał.
Tylko zimne kafelki przyjmą twój komunikat, ale szybko odbiją go równie bezdźwięcznym echem, a ty to wchłoniesz jak ta gąbka co leży na wannie. I podobno, moja droga, nikt nic nie będzie słyszał.
Tak, tak, moja droga. Łazienkowe kafelki dużo widzą i słyszą, ale nie opowiedzą nikomu jak zginasz się wpół. Jak patrzysz na siebie w lustrze i widzisz jak staro teraz wyglądasz, bo ten bolesny grymas dodaje ci lat. One nie zdradzą nikomu twoich myśli. Tych myśli, w których teraz jesteś nikim, a może i nawet - niczym. Nie wyjawią nikomu, że leżysz rozsypana jak puzzle i marzysz jedynie o tym, by ktoś litościwy zmiótł cię na szufelkę i posklejał do kupy.
Podobno, moja droga, nie ma się czego wstydzić. One też płaczą. Te wszystkie księżne i celebrytki i kobiety biznesu prosto z okładek pism profesjonalnych. One też zamykają się w łazience i zginają wpół. Wierz mi, moja droga.
Bo podobno, moja droga, to nikt nie ma wszystkiego, wiesz? Nawet te wszystkie piękne, mądre i harde, typu "urabura szefowa podwóra". Nawet jakby się z boku wydawało inaczej.
I zamykają się one, zginają wpół i łzy leją na posadzkę za czymś co było, lub być mogło. Wylewają swoje żale, tęsknoty, życiowe miernoty.
I one też, moja droga, starają się wtedy przypomnieć kim były i czego chciały, zanim gdzieś tam się zapodziały. Czy uwikłały.
Bo podobno zginały się nasze babki, matki i zginać będą nasze córki. W szlochu dławiącym i bezdźwięcznym. W zamknięciu, w ciszy, w samotności. W samotności. W samotności.
Bo podobno zginały się nasze babki, matki i zginać będą nasze córki. W szlochu dławiącym i bezdźwięcznym. W zamknięciu, w ciszy, w samotności. W samotności. W samotności.
Podobno.
Podobno, moja droga, bo ja w sumie nic o tym nie wiem.
I nie patrz na mnie tak podejrzliwie.
To...to tylko ten nowy krem pod oczy.
Też tak myślę. Że wszystkie.
OdpowiedzUsuńZwłaszcza te "urabura"...
Płacz ... mimo wielu skutków ubocznych ma niepodważalną zaletę: oczyszcza.
OdpowiedzUsuńI chociaż w życiu nie życzę łez żadnej z "sióstr", to czasami rycz maleńka ;-)
Niepokoi mnie ta samotność ... bo stan mi znany niezależnie od ilości osób wokół ... niefajny ... ja gdzieś go zgubiłam po drodze ... czego i wszystkim życzę!
Bo wszystko przez te ich /facetów/ słabe ciałko migdałowate, mizerne komórki lustrzane, niestety też dupowate geny i naszą /kobiet/ prolaktynę działającą jak nowy krem! Tak stwierdzili amerykańscy naukowcy :)
OdpowiedzUsuńhttp://nauka.newsweek.pl/dlaczego-kobieta-i-mezczyzna-nigdy-sie-nie-dogadaja,104081,1,1.html