Pilot bez gwarancji

To było wesele. Jedno z wielu, na których byłam. Kolejne falbany, tafty, koki-loki, rozmazane makijaże, rozchełstane krawaty i Sipińska ze swoimi cudownymi rodzicami.  Wszystko jakby przekopiowane. I jeszcze dłużej i jeszcze raz… Pamiętam, że przyglądałam się wtedy matce panny młodej a właściwie temu, w jaki sposób się bawi. Szalała na parkiecie. I było w tym szaleństwie coś ładnego, naturalnego. Nie siliła się na dostojność, choć być może niejedni by od niej tego oczekiwali. Była dziewczęca, spontaniczna a przede wszystkim szczęśliwa.  Na co dzień reprezentowała typ kobiety z gatunku tych przezroczystych - miniesz na chodniku, nie zauważając. A  tu rozkwitła, brylowała, mościła się w tej sytuacji i było jej naprawdę dobrze. Zadziwiająca.  Zagadałam ją później, gdy pojawiła się na tarasie. Kurtuazyjnie pochwaliłam imprezę i zauważyłam elegancko, że dobrze się bawi. I padło jedno z najsmutniejszych zdań, jakie miałam okazję usłyszeć. Bo wiesz,  mówi, ja ostatnio tańczyłam dwadzieścia lat temu. Zamarłam.

Wszystko stało się jasne. Tej jednej nocy chciała zarówno nadrobić zmarnowane chwile, jak i natańczyć się na zapas. Bo może już nigdy nie będzie mieć okazji. Wirować, brylować, czuć się piękną. Królowa jednej nocy.

Jest taki film. Jeden z tych oglądanych przypadkowo, gdzieś między gotowaniem obiadu a wieszaniem prania. Żadna tam uczta intelektualna. Tytułu nie pamiętam, ale nie to jest ważne. Ważna jest idea. Bohater staje się szczęśliwym posiadaczem osobliwego przedmiotu – pilota, który pozwala na zatrzymanie i przewijanie życia do przodu. Pilot po czasie zaczyna żyć własnym życiem powodując w życiorysie bohatera spustoszenie. Takie tam pierdololo, historyjka z morałem, że pęd ku karierze przeważnie dokonuje uszczerbku na relacjach rodzinnych.

Dlaczego wspominam o tym filmie? Bo gdyby tak mieć takiego pilota, tylko, że z funkcją cofania?

Przewinąć swoje życie o kilka scen i jeszcze raz być w TYM momencie. W TYM momencie, do którego często wraca się myślami rozkładając na czynniki pierwsze, że może należało postąpić inaczej. Może nie zmarnowałoby się szansy, przyjaźni, zdrowia. Postąpić tak, by nie trzeba było nadrabiać połowy życia w jedną noc.

Przewinąć swoje życie o kilka scen i otworzyć te drugie drzwi, zapiąć te cholerne pasy, zdążyć porozmawiać z kimś bliskim. Nie złożyć tego jednego jedynego podpisu, plątaniny liter, które tak bardzo usrały ci życie. Zapobiec czyjejś śmierci. Nie stchórzyć. Odważyć się powiedzieć, że kochasz. Że wiesz, że to nic nie zmieni, że to nieistotne, że każde i tak ma swoje życie, ale tylko przy niej/nim serce mocniej ci bije. 

Przewinąć swoje życie i odebrać ten telefon. Dać komuś w ryj. Wykorzystać moment, kiedy miało się tyle odwagi żeby wszystko pierdalnąć i wyjechać, ale z niezrozumiałych przyczyn postąpiło się inaczej. Zatrzymać się i spróbować zrozumieć. Pozwolić odejść. Przeprosić. Ugryźć się w język. Pocałować. Powiedzieć nie.

Ale nie ma.
Pilota takiego nie ma.

I gwarancji, że życie byłoby wtedy lepsze.

                                                                                                                                                               aut.Georgiana Chitac
---------------------------------------------

Od dziś blog na Facebooku. Zapraszam na stronę.

Link   czwarte życie