Burza

Zanosi się, cholera. Zanosi na burzę.

Czuję to. Wiem. Coś będzie. Zanosi się od samego rana. Powietrze stoi, atmosfera ciężka. Oddech krótki. Wszystko drażni, irytuje. Głosy, odgłosy, bieganie, mlaskanie, sapanie. Wszystko źle, wszystko nie tak. Świat siny. Zniekształcony, surrealistyczny. Dzieci potworo podobne. On jakiś taki niegramotny. Napięcie. Chodzę po domu, miotam się. Kuchnia-korytarz-łazienka. Kuchnia-korytarz-łazienka. Zawsze w tym samym miejscu nadeptuję na gumową kaczuszkę, ale dziś zamiast kwa kwa słyszę fak fak. Głowę dałabym uciąć. Fak, fak, fak! Uspokój się. Opanuj. Oddychać głęboko, oddychać…

Grzmot. Stało się.

Zazwyczaj zaczyna się podobnie. Wystarczy impuls. Jedno małe wyładowanie, które prowokuje kolejne i kolejne. Impulsem mogą być porozrzucane buty, rozlany sok, marudzenie przy obiedzie, dziwna mina, „nie ten” ton. To nigdy nie jest powód prawdziwy. To jedynie bodziec, który przeważa szalę. To małe, niby nieistotne - ciut.

I wtedy czuję jak idzie od pięt. Ku górze. Kurczy żołądek, rozczapierza dłonie, dodaje decybeli moim strunom głosowym. I nagle przestaję być hestią, boginią domowego ogniska. Jestem zeusem. Zeusem gromowładnym. Napierdalam grzmotami i piorunami po mym prywatnym olimpie. Rzucam w eter kurwy, groźby i obietnice. Ciskam butem, zabawką, gazetą, mokrą ścierką w każdy kąt. Bo mam dość. Bo koniec. Bo kiedy uszanujecie, docenicie? Dacie spokój, święty spokój. Grzmoty i pioruny. Wieje. Drzewa wyrywa. Z korzeniami wyrywa. Bo kim ja jestem? Sprzątaczką? Praczką? Podawaczką? Wycieraczką? Bo co ja mam? Odejść, wyjechać? Żebyście zobaczyli, żeby oczy wam otwarło? Umrzeć? O nieeeee… Niedoczekanie wasze. Nie zrobię wam tej przyjemności. Nie zasługujecie. Już ja wiem jak to jest. Kota nie ma, myszy harcują. Mąż się cieszy, dzieci tańcują. Oj by był bal. Już ja to wiem. Niedoczekanie twoje i twoje i twoje. Całe was troje. I…

I nic. Bo tam powieka ani nie drgnie, oddechu nawet żadne nie zawiesi. Widzę wręcz moje słowa, sy-la-by wykrzyczanych słów moich widzę. Jak to jednym uchem wchodzi i od razu drugim się ulatnia. Nie przetrawi to nawet, jedno z drugim, próśb i gróźb przeze mnie ciskanych. A co dopiero weźmie sobie do serca. Widać, że do życia w burzliwych warunkach atmosferycznych szybko można się przyzwyczaić.

Wiatr ustaje, grzmotów nie słychać, piorunów nie widać. Wychodzi słońce. Powietrze świeże, orzeźwiające. Świat ładny, dzieci kochane, kaczuszka znów kwacze. Dobrze. Jest dobrze. Poszło. Uszło. Upuściłam sobie. Jestem hestią. Na nowo wzniecam ogień w moim domostwie. Olimp staje się arkadią. Zeus zasypia do następnego razu.

Wychodzę na zewnątrz. Zapalam papierosa. Oj jak mi dobrze. Oj jak ulżyło. Taka burza to zbawienie. Dla mnie, dla świata. Rozglądam się po ulicy. I wydaje mi się, że tam dalej nad tym domem z dachem w kolorze cegły, niebo sinieje. I, że powietrze tam stoi. Zanosi się, cholera. Zanosi na burzę.