Obcy

Kiedy Obcy staje się Swoim? Taki Obcy, co to przyjeżdża autobusem z jedną walizką w ręce albo samochodem załadowanym po brzegi. I dobytek może być różny i też motywacje. Bo chce uciec, zapomnieć, rozpocząć nowe życie lub po prostu zmienić otoczenie. Wie, że jest obserwowany, badany, tubylcy patrzą nieufnie. Bo jest Obcy, Inny, Napływowy, Nowy a przede wszystkim jest on  Niewiadomokto.  

Przybywa więc Obcy i uczy się. Uczy się nowych ludzi, dźwięków, zwyczajów. Inaczej odbiera świat, inna jest percepcja. Nawet niebo może być inne.

Obcy, z jakiegoś powodu postanawia teraz żyć Tutaj. W miejscu, gdzie wszystko jest z dziada pradziada. Dla jednego jest to piętnaście kilometrów dalej, a dla innego jest to koniec świata. Szerokość geograficzna taka  czy siaka. 

To Tutaj może być różne. Może to być na przykład wioska. Wyobraźmy sobie tak. Kilkuset mieszkańców, kilka ulic. Spokój i cisza dzwoniąca w uszach. Jedynie ptaki, ptaki tak cholernie słyszy się. Nawet o dwudziestej trzeciej. Ale tylko w maju i czerwcu. Wyobraźmy sobie, że jest to wioska mała i leniwa, ale co człowiekowi dla ciała i dla ducha potrzebne, to jest. Jest sklep. Jeden jedyny. Ze sklepową prawdziwą, jak żywcem z filmów wziętą. Ale kobieta dobra to jest, z sercem na dłoni. Jak pijaczek ostatnie, żółte pieniążki na ladę rzuca drżącymi dłońmi, to z politowaniem do piwka pół chleba kobita mu dorzuci. Dzieciom na kreskę tyle lodów wydała, że gdyby jej jakimś cudem pieniądze oddały, to siedem zamrażarek lodami by zapełniła. 

Naprzeciwko sklepu wyobraźmy sobie krzyż i figurę Matki Boskiej. Przy kapliczce upstrzonej sztucznymi kwiatami, o dwudziestej spotykają się kobiety odświętnie ubrane z książeczkami do nabożeństwa w zniszczonych dłoniach. Odśpiewują Litanię Loretańską. W duszącym zapachu bzu i kasztanowców uciekają się pod obronę Świętej Bożej Rodzicielki. Ich mężowie naprzeciwko pod sklepem przechylają butelki. Każdy ma swoje majowe.

To wszystko z okna widzi pani sołtys. Wszystkowiedząca i wszechmogąca kobieta-torpeda. Nikt inny na świecie tak szybko nie wyrzuca z siebie słów. Jest szkoła podstawowa, hurtownia budowlana, fryzjer i koło gospodyń wiejskich. Było też solarium, ale teraz został jedynie powyginany i wyblakły szyld. Wyobraźmy sobie też boisko. Taki orlik – nie orlik. Robiony w pośpiechu, oddany społeczności lokalnej i poświęcony dzień przed wyborami samorządowymi. Jest stawek, gdzie dzieciaki wędkują, a pijaczki przytachali starą kanapę i zasłonili  dwoma parawanami. Siedzą tam i piją. A sikają obok, pod wierzbę płaczącą. 

Wyobraźmy sobie, że jest też wiejski dom kultury. Piękny i dający możliwości obiekt z dyrektorką niczym zła królowa z bajek braci Grimm. Zasiada na tronie i państwowym włada jak własnym. Władanie polega na tym, że nikomu nie udostępnia nic, uzasadniając zawsze tak samo: zniszczą! Młodzież, by się gdzieś spotykać, urządziła sobie stary barak nazywając go wdzięcznie pener-budą. Dzieciaki biegają po polach polując na pasikoniki i żaby. Rowerami nad jezioro jeżdżą. Świat inny. Leniwy, niespieszny. Tu kupisz jajka, tu miód a tu kiełbasę. Raz do roku wielkie święto – potańcówka pod gołym niebem.

Jak upał jest to taki, że ziemia pęka a rośliny ususzone. Jak deszcz to taki, że samochody na drodze grzęzną. Jak zimą zasypie to tak, że drzwi od domu nie otworzysz. Jak prąd wyłączają, to tak, że przez miesiąc, codziennie na pięć godzin.  

Ludzie wieczorami przy płotach, furtkach stoją. Obserwują i gadają. O wszystkim i o niczym. O psie z kulawą nogą i nowym Obcym na przykład. Bo tutaj wszyscy się znają, wszyscy wszystko o sobie wiedzą. Tak było, jest i będzie. Z dziada pradziada. A taki Obcy, to nowy temat jest. Nowa historia człowieka i o człowieku. A dużo czasu, dużo wody upłynie, zanim Obcy stanie się Swoim. Jeżeli w ogóle się stanie.  

Mam nadzieję. Chciałabym. Od prawie czterech lat.

                                                                              aut. Georgiana Chitac