Ja nic takiego nie pamiętam

To jak zobaczyć nagle swoje odbicie w szybie witryny sklepowej. Albo natrafić kątem oka na lustro, którego być nie powinno. Tu i teraz nie powinno. 

Spojrzeć na siebie wcale się tego nie spodziewając. W ułamku chwili, w ułamku sekundy, w nanosekundzie spojrzeć na siebie-nie-siebie. I obcą osobę zobaczyć. W sobie. Spojrzeć i ocenić. Oszacować. Zaszufladkować. A potem wzdrygnąć się, może zdziwić. I iść dalej. Spojrzeć na siebie wcale się tego nie spodziewając, to tak jakby nagle widzieć siebie czyimiś oczami. 

Spotkanie po latach niespełna dwudziestu. Spotkanie z tymi, z którymi spędziło się prawie jedną trzecią życia. Od poniedziałku do piątku. A czasem i świątki i piątki i niedziele.

Spotkanie burzliwe, pełne emocji. Niespodziewanie udane. Bez dystansu, który miał prawo się narodzić gdzieś na przestrzeni. Bez zadęcia i niepotrzebnego napięcia. Luźno, miło. Tak, jakbyśmy dopiero wczoraj się rozeszli. Każdy w swoją stronę. 

Bo wy byliście wyjątkowi. Mówi ta, która trzymała nas w garści. W dłoni zdecydowanie i twardo trzymającej, ale i luzującej kiedy wiedziała, że można było. Gdy zaufała.  Bo nie chodzi o to, że ja już takich nie miałam. Ja takich już nie spotkałam. Nie słodzi. Ona nie z tych. Gdyby nie chciała, nie mówiłaby. W ogóle by nie przyszła. Bo wy się zawsze razem trzymaliście. Mówi nam ona i nie słodzi wcale. Byliście razem. Zawsze o sobie dużo wiedzieliście.

 

Na spotkaniu po latach niespełna dwudziestu dowiedzieć się można jakim się było. Okazuje się, że wcale nie takim jak to się zachowało w pamięci podsycanej pożółkłymi już zdjęciami. Można się dowiedzieć, że teraz ja, to mega inna ja niż ja z wtedy. Wcale a wcale. Że oni myśleli, że ja będę gdzieś indziej. I podobno  lepiej, że się stało jak się stało, że jestem tu i teraz. Nie wiem. Dowiedzieć się można, co się zrobiło a czego nie. Niestety. Dowiedzieć się można, kogo się kochało. Podobno, bo się już nie pamięta. Tego kogoś. Dowiedzieć się można, że ktoś ciągle myśli, tak samo mocno jak wtedy. Nie wiedziałam, przepraszam.  Dowiedzieć się można o sobie kiedy się płakało i z jakiego powodu. Kiedy zrobiło się komuś świństwo. Na kogo się wpłynęło i komu się wierzyło. Kogo się zawiodło. Dowiedzieć się można ile już się nie pamięta. Ile wspomnień i emocji wyparło się z pamięci. Dowiedzieć się można, czego się nie wiedziało. Nie domyślało się w domysłach najśmielszych nawet. 

Spotkać się po niespełna dwudziestu latach, to jak spojrzeć na siebie czyimiś oczami.

Na fejsbuku piszę do jednej z nieobecnych. Przedzieram się przez setki kilometrów. Szkoda, że cię nie było, ale pozdrowień masz mnóstwo. Wszyscy wspominaliśmy twoją kreatywność, twoje zdolności. To, jak bardzo byłaś wyrazista. Rzeczywiście, artystyczna dusza.

Po czasie dostaję odpowiedź.

Ja nic takiego nie pamiętam. Raczej, że byłam cicha i spokojna.