Na cebulkę

She is a happy woman.

Usłyszała, gdy lektor kazał koleżance siedzącej obok opisać ją. 

Takie było pierwsze zdanie, a pozostałych słyszeć już nie chciała.

To jedno krótkie zdanie wystarczyło jej, by uświadomić sobie. Jak to jest. Tak naprawdę.

Że jest jak cebula. Cebula zwyczajna, inaczej Allium cepa. Że składa się z warstw.

Pod tą  pierwszą na przykład, zewnętrzną warstwą. Pod tą łuską brązową, sztywną i szeleszczącą w kontakcie bezpośrednim, kobietą jest czasami happy, ale częściej nie. I podobno niekiedy robi wrażenie zimnej, lub takiej co głowę zbyt wysoko trzyma. I że konkretna jest czasami za. Zdarzyło jej się słyszeć również, że jest nawet miła i sympatyczna. Ale to chyba rzadziej. Albo jej się pomyliło z kimś innym.
Obywatelką jest w miarę praworządną. "W miarę", bo przecież każdy posiada swoją mroczną stronę. Wierną natomiast jest raczej niewierną. Poszukującą. Dzieci, póki co, w tradycji wychowującą. I do tego nieregularnie. Kierowcą też jest chyba nie najgorszym. Na pewno zbyt długo przetrzymuje książki z biblioteki. I nienawidzi przeciskać się przez tłumy. Wtedy szeleści warstwą szeleszczącą.

A dalej, głębiej już są te inne grube i soczyste. Te liście spichrzowe, które pomagają jej przetrwać okresy niesprzyjające. Jak cebuli.

Tam głębiej jest matką. Wie, że wcale nie najlepszą ale stara się. Pewnie jak Młode podrosną, to wygarną. Wszystko. One niczego nie pomijają w swej szczerości, aż do bólu. Dba o nie najlepiej jak potrafi, ale stara się w tym wszystkim nie zapomnieć o sobie.
Jest żoną, co za skórę załazi codziennie. I może nawet droga w utrzymaniu jest, ale za to jak potrafi bawić się w dom! W którym pachnie obiadem, plackiem, świeżym praniem i kwiatami z ogrodu. Słyszała od Niego, że czasami jest wredną zołzą. Ale też fajnym kumplem.
Jest córką i siostrą. Prawdopodobnie im starszą, tym lepszą. Synową, bratową, szwagierką. Chyba ciągle nie do końca rozgryzioną. 
Przyjaciółką od  zwierzeń  na krawędzi wanny.  Jest koleżanką od szklanki i głośnej muzyki. Co tańczy do rana i głupie przebieranki na imprezach wymyśla. Głupoty ciągle jej w głowie. Jest sąsiadką, która po trzy ząbki czosnku przybiega w piżamie. Jest zwykłą babą z rykiem, krzykiem i wiecznie pusta szafą. Jest osobą, której w rękach się wszystko układa. Jest pacjentką, klientką, petentką. Jest blogerką. 

A tam najgłębiej. Tam w środku, gdzie już nikt nie sięga. Tam gdzie jest tylko sama ze sobą. 
I gdy tak sama sobie patrzy w oczy, to dochodzi do wniosku.  
Że wbrew pozorom, jest raczej smutnym człowiekiem.