Stendbaj

Tak ogólnie to wszystko w porządku.

Wieści zewsząd napływają w miarę pozytywne, bo te nieliczne negatywy to raczej do ogarnięcia są. Dzieci też dobrze. Nie kaszlą, nie plują, dobrze się czują.
Potrzeba przejścia na inny kanał życiowy (ten jesienny) jest silna ale co z tego, skoro w pilocie baterii brak. Klasyczne stendbaj, i tyle. Wszystkie chęci, by ruszyć "z kopyta" więdną i usychają jak objawy jesieni. Później spadają i szeleszczą pod butami, albo mieszają się z błotem. Buty, swoją drogą, te od biegania leżą w kącie i patrzą na mnie przepełnione żalem. Przytyły od ostatniego biegania i chce im się. Mi nie, bo one uwierają. Nie stopy, lecz mózg. Stos książek i rząd filmów czekają również. Praca czeka. Czekają obowiązki, zaniedbania i zaniechania. Papiery czekają i ludzie.

Pomysłów w głowie kłębi się z osiem tysięcy. Takich dotyczących i mnie i świata. Takich, że jak je zrealizuję, to świat będzie leżał u mych stóp, ha! I to wcale nie jest trudne, ha! Kiwnę paluszkiem, dupsko ruszę, wysilę się nie za bardzo i będzie...leżał u mych stóp. Póki co, baterii brak. I ja i świat czekamy niecierpliwie i paznokcie obgryzamy oglądając emjakmiłość. Z żenady nad sobą je obgryzamy leżąc owinięci kocem jak kokonem. Paznokcie czasami przegryzamy delicjami szampańskimi. Ale zaznaczam, obgryzamy te paznokcie jedynie mentalnie, nie realnie. Delicje realnie, a jakże.
Nie, no nie, że syf i malaria. Że marazm jakiś niby. Nie, nie. Jest fajnie, naprawdę. Nie jest ciężko, kolorowo jest jak w katalogu z ładnym papierem błyszczącym. Narzekać nie mogę. Narzekając-zgrzeszyłabym grzechem ciężkim i nierozgrzeszalnym. Na okoliczności życia i przyrody się nie skarżę, bo wszystkie loterie świata blado przy tych okolicznościach wypadają.
Tak ogólnie to wszystko w porządku jest.
Tylko ze mną jakoś coś nie tak.

Podobno

Podobno płakać, moja droga, to najlepiej w kuchni albo w łazience.

Bo zawsze możesz powiedzieć, że to przez cebulę, albo nowy krem pod oczy.

Podobno, moja droga, jednak lepiej w łazience. W kuchni jednak to jakieś takie ostentacyjne. Przedstawienie robisz i zaczynają gadać, że hormony tobą trzepią. A w łazience, moja droga, to się zamkniesz, znikniesz im z oczu na chwilę. Zgiąć się możesz w szlochu swoim dławiącym i płakać możesz do woli. W płaczu i szlochu dławiącym wykrzyczeć możesz bezdźwięcznie: odpierdolcie się wszyscy ode mnie.

Tylko zimne kafelki przyjmą twój komunikat, ale szybko odbiją go  równie bezdźwięcznym echem, a ty to wchłoniesz  jak ta gąbka co leży na wannie. I podobno, moja droga, nikt nic nie będzie słyszał.

Tak, tak, moja droga. Łazienkowe kafelki dużo widzą i słyszą, ale nie opowiedzą nikomu jak zginasz się wpół. Jak patrzysz na siebie w lustrze i widzisz jak staro teraz wyglądasz, bo ten bolesny grymas dodaje ci lat. One nie zdradzą nikomu twoich myśli. Tych myśli, w których teraz jesteś nikim, a może i nawet - niczym. Nie wyjawią nikomu, że leżysz rozsypana jak puzzle i marzysz jedynie o tym, by ktoś litościwy zmiótł cię na szufelkę i posklejał do kupy.

Podobno, moja droga, nie ma się czego wstydzić. One też płaczą. Te wszystkie księżne i celebrytki i kobiety biznesu prosto z okładek pism profesjonalnych. One też zamykają się w łazience i zginają wpół. Wierz mi, moja droga. 

Bo podobno, moja droga, to nikt nie ma wszystkiego, wiesz? Nawet te wszystkie piękne, mądre i harde, typu "urabura szefowa podwóra".  Nawet jakby się z boku wydawało inaczej. 

I zamykają się one, zginają wpół i łzy leją na posadzkę za czymś co było, lub być mogło. Wylewają swoje żale, tęsknoty, życiowe miernoty. 

I one też, moja droga, starają się wtedy przypomnieć kim były i czego chciały, zanim gdzieś tam się zapodziały. Czy uwikłały.
Bo podobno zginały się nasze babki, matki i zginać będą nasze córki. W szlochu dławiącym i bezdźwięcznym. W zamknięciu, w ciszy, w samotności. W samotności. W samotności.

Podobno. 

Podobno, moja droga, bo ja w sumie nic o tym nie wiem.

I nie patrz na mnie tak podejrzliwie.

To...to tylko ten nowy krem pod oczy.