Może oni wiedzą cd

Sama w głowę zachodzę już od bardzo dawna. Od tak dawna, że aż nie pamiętam.

Więc może oni mi odpowiedzą, ci amerykańscy naukowcy. Może stworzą jakiś wzór matematyczny, chemiczny, albo i metafizyczny, Może przeprowadzą badania laboratoryjne, focusowe, organoleptyczne czy inne jakieś. Zaangażują w nie molekuły, hormony, synapsy i szympansy. Cholera wie.

Bo ja nie wiem.

Jak to jest, że gdy Młodszy czegoś ode mnie chce, a ja mówię "zaraz, bo mamusia": smaży kotleciki, układa w szufladzie bibelociki, wkłada/wykłada aktualnie zawartość pralki/zmywarki, idzie siku, siedzi na fejsie, czyta dwie ostatnie strony szwedzkiego kryminału, rozmawia przez telefon o sprawach wagi wszechświata, gapi się na teledysk, ewentualnie udaje, że boli ją głowa, to Młodszy dostaje furii. Nie rozumiejąc maminego "zaraz" w jednej chwili jest w stanie z idyllicznej sielsko-rodzinnej atmosfery uczynić istne pandemonium. I gdy próbuję chwycić te małe rozszalałe w furii łapki i wytłumaczyć na czym polega "zaraz" tylko pogarszam sytuację. I nie rozumiem, dlaczego on nie rozumie, że mamusia musi.

A jak to jest, że gdy ja proszę Starszą o cokolwiek, choćby o: wyniesienie, przeniesienie, uczesanie, zebranie, starcie, ułożenie, umycie, o niewtrynianie we wszystko dupy i ogólne zebranie się do kupy, to słyszę to czego słyszeć nie chcę. To takie zblazowane, spowolnione, mega wku*****ące "zaaaaaaraz". I nie rozumiem, dlaczego ona nie rozumie, że mamusia prosi. A mamusię już wtedy zazwyczaj mocno ponosi.

I gdzie tu, drodzy amerykańscy naukowcy, przebiega ta granica? Ta cieńka jak jedna tysięczna grubości włosa, czerwona linia? Jak to jest z tym "zaraz"? Drodzy naukowcy, odpowiecie mi?

Czy może odpowiesz mi Ty?

Może oni wiedzą

Listonosz to się zdziwi. 

Na bank się zdziwi. Tak sobie myślę, fantazjuję sobie.

Że za kilka tygodni pod dom podjedzie,  do drzwi zapuka, nawet może koszulę pod szyją zapnie, stanie na baczność i  wręczy mi przesyłkę uroczyście tak. Nie byle jaką przesyłkę.

Kopertę mi wręczy z pieczątkami ważnymi. Może z jedną dużą, czerwoną pieczątką i niebieską mniejszą. I ze znaczkiem jakimś takim fajnym. I, że przesyłka pachnieć będzie oceanem, tak sobie fantazjuję. Bo powinna. Oceanem i luksusem, wielkim światem pachnieć powinna. Tak sobie fantazjuję. 

I odejść nie będzie chciał, i stał będzie w progu, tarł będzie dłoń o dłoń nerwowo i czubek jednego buta o drugi też będzie trzeć. Czekał będzie cóż to przyszło.

I nawet ta pani co mieszka pięć domów dalej też jakoś tak przypadkowo przechodzić będzie koło nas. Ta pani co pięć domów dalej mieszka, a wie o nas wszystko i nawet troszkę więcej. I wiedzieć więcej jeszcze by chciała czegóż to dotyczy przesyłka z pieczątkami pięknymi i tajemniczymi.

Ekscytujące to będzie niezmiernie. Tak sobie fantazjuję.

Bo zaraz zamierzam zasiąść do stołu i list napisać, na który odpowiedź otrzymać mam zamiar zza oceanu. List skieruję, zaadresuję do Tych Którzy Wszystko Wiedzą. Ci oni. Amerykańscy naukowcy. Bo tu, w tym naszym słowiańskim eldorado nikt odpowiedzieć mi nie zdoła.

Może oni mi odpowiedzą o co z tym chodzi. Z tym jednym słowem. 

Słowem na Zet...

.

.

.

cdn

Wodzenie na pokuszenie

W garnku z grubym dnem bulgotały śliwki przeznaczone na powidła.

W całym domu jedynie bulgocząca śliwkowa pulpa wykazywała jakąkolwiek aktywność. 

Bulgoczącą i pachnącą.   

Ze stołu nęciły i wabiły Wysokie Obcasy. Kanapa rozkładała przede mną swe wdzięki.

Wodziła i kusiła. Obcasy poszły szybko, Szczepkowska zawiodła. Ostatnio mnie zawodzi.

Pulpę śliwkową drewnianą kopystką dwa razy w lewo i trzy w prawo. Przemieszałam.

Przeszłam, poszłam, pokręciłam się tu i ówdzie. Niezbyt energicznie. Po drodze zahaczyłam wzrokiem o lustro. Weźże się dziewczyno, niemłoda już, uczesz. Przeczesz niedbale związane włosy, co? Rzęsę przeciągnij tym swoim lorealem, żeby chociaż powłoczystość spojrzenia mieć, co? Mówiło mi odbicie dziewczyny, niemłodej już, w lustrze. Ale szczotka do włosów i tusz do rzęs nie były tak nęcące i wabiące jak książka. Jedna, a potem druga. I jak te kanapy jedna, druga z trzecią. Nigdy jeszcze tak piękne i perwersyjnie wygodne nie były one. Jak dzisiaj.

To ja wstanę, myślę sobie, i przemieszam. Pulpa skurczyła się niemiłosiernie. Prysła na blat. Zawieszam się na muszę. Łazi po blacie. Wodzi ją i kusi słodka plama śliwkowa. A właź, właź i się przyklej, myślę. Nie znoszę much. W równej mierze nie znoszę much jak twórczości Henryka Sienkiewicza. Przykleiła się i próbuje bronić przed niechybną śmiercią w ulepku śliwkowym. Już po niej.
Mieszam i sobie marzę. Żeby Bryan Ferry mi tu dzisiaj śpiewał. W kąciku stał i śpiewał.

To ja może coś przekąszę, albo wypiję. Albo i nie. Bul, bul, bul. W sumie to się wykąpię. Bul, bul, bul. W wannie, w wodzie z solą z Morza Martwego. Podobno to dobre, tak piszą. Nie wierzę, że to sól stamtąd. Pewnie podróba. Pewnie chińska. Leżę w wannie bul, bul, bul. Bryan Ferry nie dojechał.

Kanapa rozkłada się przede mną i stroi w kołdry i pościele. W telewizji Asterix i Obelix. To dobrze, dzisiaj jak znalazł. I ta Monica Bellucci ze swoim pięknym ciałem. Ona pewnie ma prawdziwą sól z Morza Martwego, wnioskuję, i cieszę oko. Zaśmiewam się z żartów, dzieciaki na mnie patrzą, nie rozumieją. Zrozumieją jak dorosną.

Powidła stygną, a ja myślę sobie, że punkt widzenia zależy od miejsca leżenia. 

Bo dzień, który dla innych byłby zmarnowany, dla mnie okazał się byc maksymalnie wykorzystaną niedzielą.

Leniwą niedzielą.

Oprę się o płot

To tak jakby wycięli mnie z jakiejś fotografii i wkleili w inną. 

Tak się czuję. Zauważam to coraz częściej. Czuję coraz mocniej, dogłębniej.

Tak się czuję gdy tam jestem, gdy ich widzę.

Parzą chodniki w stopy udekorowane fikuśnymi sandałkami. Mury rozgrzane krzyczą i wskazują na mnie palcem. Choćbym nie wiem co z sobą zrobiła, bo przecież starałam się wyglądać jak ta z okładki w Twoim Stylu. Mam to wypisane na czole. Że nie jestem stąd. Mam to wypisane na czole, bo pod czołem to aż dudni. Że nie jestem stąd.

Wpadłam niby na chwilę, a zatrzymuję się zawieszam. Nadziwić się nie mogę, bo ja już tak nie umiem.
Nie potrafię biegać po sklepach trzymając kubek kawy. Nawet ten kubek z tego Starbucksa. Nie potrafię.
A kanapki modne i piękne jak z reklamy ląduja mi zazwyczaj na butach. Fikuśnych sandałkach.
Schody ruchome tylko mnie wiodą do nie wiadomo kąd. Zazwyczaj prowadzą donikąd.
Zawieszam sie przy promocjach i przecenach, a lustra w kabinach pokazują inną mnie. Niepasującą.
Zdezorientowana, trącana. Duszę się w klimatyzowanych molochach. Przestaję orientować się w firmach i trendach. Zresztą ciuchy z sieciówek na nich leżą inaczej. Jakoś ładniej.  Choć wiem i potrafię jestem z innej bajki. Nie umiem tak ładnie odgarniać włosów i machać nóżką z francuskim pedikirem. Nie mam ładnych nóżek, ani frencza, to pewnie dlatego. Palemki z drinków stają mi w gardle a didżeje atakują jakąś rijaną. Patrzę zazdrośnie na te bluzeczki topiki skonstruowane z kilku tasiemek. Patrzę zazdrośnie, bo ja tak nigdy, a teraz już za późno. Patrzę na chłopców, co jak ułani malowani. Patrzę zazdrośnie, bo kiedyś to takich nie było, a teraz już za późno. Patrzę zazdrośnie, bo oni wszyscy jak ryby w swojej wodzie, w świecie tym. W świecie tym, w którym mnie już nie ma. A byłam i lubiłam.

Raptem piętnaście kilometrów. Gdy się oddalam robi się coraz chłodniej. Czuć wilgoć i skoszone zboże. Zamiast drinka z palemką, zimne piwo z butelki. Zamiast perfum z daglasa, spray na komary. Zamiast knajpy, w której TRZEBA BYĆ płot, o który się oprę rozmawiając z sąsiadami.
Ściągam ciuchy prosto z Twojego Stylu.
Jestem u siebie.
Bo po tych pięciu latach, to ja już jestem.
Po prostu jestem ze wsi.