Przejdź do głównej zawartości

Knajpa Życie

Knajpa Życie.
Co dziś kuchnia wydaje?
No, to może danie dnia?
Ano proszę uprzejmie.
Na śniadanie w formie bufetu szwedzkiego - granda.
Późne śniadanie - granda.
Posiłek pomiędzy późnym śniadaniem, a obiadem - granda.
Obiad (przystawka, zupa, danie główne, deser) - granda.
Podwieczorek - granda.
Kolacja - granda.
Przekąska przed snem - granda.
Jako przegryzka pomiędzy posiłkami - granda.
Wszystko popijane grandą.
To ja płacę i wychodzę. Nie?
Nie.

To przecież minie. Podrosną, uspokoją się. Minie.   Minie?   Minie???
Minie. Tylko przeczekać.

To przecież tylko bunt dwulatka.  A jej to tylko hormony zaczynają buzować. Minie. Przeczekać. Tylko przeczekać. To tak niewiele. Ot, tyci tyci, malutkie hormony.

Hop siup i będzie po wszystkim. Raptem wydarzeń kilka i epizodów. 
Bunt dwulatka szybko przerodzi się w bunt pięciolatka. Tylko się muszę przygotować, że może zaskoczyc mnie po drodze bunt trzy i czterolatka. Później bunt pierwszoklasisty i dziecka pierwszokomunijnego. Bunt gimnazjalisty i...

W tym czasie Starsza będzie przechodziła apogeum buntu nastolatka. Będzie zbijać lustra, by nie patrzeć na swoją pryszczatą twarz, będzie trzy razy dziennie uciekać z domu i podkradać mi ciuchy. Notorycznie. W poniedziałki będzie hipsterką, we wtorki gotem, w środy skejtem, w czwartki hare kriszna hare hare, w piątki emo, w soboty  gwiazdą disco. Niedziele- wolne.

Zajęta sklejaniem luster i ponownym kompletowaniem garderoby, nie zauważę kiedy mój Mąż potknie się o andropauzę. Podjedzie pewnego dnia pod dom złotym kabrioletem. Będzie siedział w nim zadowolony taki, z twarzą upaćkaną samoopalaczem. Będzie mi podkradał kremy pod oczy i odżywki na swoje nowo przeszczepione  włosy. Zatrudni dwudziestoletnią sekretarkę, wyglądającą niczym gwiazda ze słonecznego patrolu. A jej siostra bliźniaczka będzie jego osobistą trenerką fitness.

Ja tymczasem, uspokajając po raz kolejny rozhisteryzowaną Starszą po kolejnym zawodzie miłosnym, stwierdzę, że te fale gorąca i wybitna jędzowatość to chyba to coś, o czym słyszałam kiedyś i sądziłam, że to mnie nigdy nie dopadnie. Będę w błędzie. 
Zacznę się odchudzać, odsysać chcąc desperacko zatrzymać złudzenie młodości. Będę podkradać  ciuchy Starszej i samoopalacz Mężowi. Notorycznie. Zacznę czytać harlekiny i marzyć o niespełnionej miłości. Albo zechcę zostać didżejem.

Syn przechodząc właśnie kolejny rodzaj buntu wygarnie, że nas nienawidzi. I, że się za nas wstydzi. Opęta go filozofia eko i ucieknie z sekretarką ojca w lasy Amazonii. Razem przykują się do ostatniego, niewyciętego drzewa. Nadzy.

Wtedy to Starsza  coraz częściej zacznie zostawiać u nas swojego dwuletniego syna. By odpocząć. Będę patrzeć na mojego wnuka przywiezionego wraz z jego buntem. I na roztrojoną nerwowo Starszą patrzeć będę. 
Powiem jej tylko, że przeczekać musi.
Że to minie. 
Cholernie szybko minie.





Etykiety

Etykiety:

Komentarze

  1. punktpotrójny7 lutego 2013 10:17

    Oj, będzie się działo... Albo i nie. Smuta i marazm oby tylko nie nastąpiła :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Obiektywnie7 lutego 2013 11:18

    Dobrze, że z humorem;)
    To jest całkiem niezły zaczyn na scenariusz ... czytając, mijały mi kadry z American Beauty i Śniadania Mistrzów (to pewnie przez ten kabrio;)

    Nie będę pocieszać ... sama wiesz, że minie... wszytsko mija, nawet najdłuższa żmija;-)) Ale czy o to chodzi aby tak po prostu minęło?
    Dzięki temu, że piszesz ... nie mija takie niezauważone;)

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy8 lutego 2013 10:56

    pesymizm z dużą dawką humoru. Uwielbiam:)))

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy8 lutego 2013 18:22

    Mnie wielkie "szczęście" napotkało, przy dwójce jakby krócej wszystko z racji półtora roku różnicy ale z drugiej strony intensyfikacja buntu dwóch nastolatek naraz lekuuuchno mnie przeraża... :)
    Zapewne skorzystam przy tym z rady jednego pana /wychowawcy starszej/, który przy okazji interwencji powiedział: "drodzy rodzice, ja jestem o tyle w lepszym położeniu, że wojny z nimi /czyt. dzieciakami/ prowadzić nie mam zamiaru, bo będziemy musieli razem przetrwac jeszcze trzy lata i wam radzę abyście tez jej nie wytaczali, bo ja tu jestem tylko parę godzin a wy musicie z nimi żyć pod jednym dachem do ich doroslości. Nie warto mieć w domu wroga".
    Jakaś logika w tym jest :)
    Trzymaj się, minie - wszystko kiedyś mija :)
    /stety i nie ;)/

    OdpowiedzUsuń
  5. dudi9 lutego 2013 14:37

    istnieje też życie bozabuntowe! (trzeba wierzyć) ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Żywot Żarłonia10 lutego 2013 19:54

    Planuję sobie zrobić na nadgarstku tatuaż: fear less. Jak się będę bała, będę się za ten nadgarstek trzymać. Bo, że taka całkiem fearless będę, to chyba nigdy w życiu.

    OdpowiedzUsuń
  7. Anonimowy11 lutego 2013 20:36

    Real Desperate housewife!

    Pozdrawiam,
    Disappointed Frustrated

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Byle do deseru

Byle do piątku . Tak nazywa się audycja w komercyjnej stacji radiowej. W tej samej stacji i wielu innych pierwszego stycznia informują, że do końca roku pozostały jeszcze 364 dni. I tak dni, tygodnie, miesiące mijają. Lata znikają. Byle do wiosny. Byle do wypłaty. Do imienin wuja Henia. Do świąt, do wizyty u fryzjera. Do następnego losowania totolotka, do wieczora. Do końca dnia w pracy. Do porodu. Byle do premiery. Byle do odebrania wyników od lekarza. Byle do końca odwyku, czy chemioterapii. Byle do piątku, poniedziałku, wtorku, weekendu. Z powodów wiadomo i nie wiadomo jakich. Byle do końca. Byle do początku, aby od początku. Byle do. Jak pies ganiający w kółko za swoim ogonem. Byle do. Jakby nagle świat miałby się do góry nogami wywrócić. Byle do. Jakby nagle miały otworzyć się drzwi do raju. Byle do. Jakby zmienić się miało niezmienne. Byle do. I tak nieustannie odhaczając i czekając. Nie jak Bond. Który wszystko tak, jakby świat miał się jutro skończyć . On wszystko ...
14 komentarzy
Czytaj więcej

Ktokolwiek widział

Jak przez mgłę pamiętam tę niedzielę, gdy nie było teleranka. Usłyszałam, że dlatego, bo chyba wojna. Bardziej utkwił mi t elewizorek, który był mały i czerwony. Za anteną wyciąganą i takimi śmiesznymi guzikami z boku. Którymi się kręciło w celu regulacji. Odbiornika. Pamiętam to, chocia ż dopiero za jakieś trzy tygodnie miałam skończyć cztery lata. Pamiętam mróz na policzkach, gdy Mama ciągnęła mnie na sankach. Było ciemno a Ona spieszyła się do tego sklepu na rynku, a bliżej domu jeszcze żadnego nie było. Sklepu, w którym było to coś, albo i nie. Pamiętam, jak żegnałam się z Nią, gdy jechała rodzić mojego brata. Płakała, a ja nie rozumiałam dlaczego. Nie wiedziałam przecież, jaki to strach. I pamiętam, ż e narysowałam wtedy, siedząc przy babcinym stole rysunek. Na którym było wielkie słońce na niebieskim, bezchmurnym niebie. Po nieb em morze. A z morza wystawały cz tery głowy. N asze i uśmiechnięte. Pamiętam rysunek a nie miałam jeszcze lat pięciu. Pamiętam jak ciocia...
11 komentarzy
Czytaj więcej

Człowiek, który mnie nie zna

Powiedział mi, że według niego "jestem niegodna" Powiedział mi również, że według niego "się nie nadaję". Powiedział także, że coś tam o mnie "źle świadczy". Powiedział tak o mnie człowiek, który mnie nie zna. Który widział mnie na oczy pierwszy raz, tak jak ja jego. Człowiek, który mnie nie zna musiał wyrazić zgodę pisemną na to, by dwie parafie dalej moje dziecko dopuszczone zostało do przyjęcia pierwszej komunii. Ten sam człowiek musiał wyrazić drugą zgodę bym mogła dostąpić zaszczytu bycia chrzestną mojego bratanka. Jeden człowiek, który mnie nie zna musiał wyrazic dwie zgody pisemne, bo inny człowiek, który mnie nie zna zażyczył sobie zgód owych. Dwaj ludzie, którzy mnie nie znają, a już zupełnie nie orientują się w  skali etyki, moralności i religijności jakimi dysponuję w życiu codziennym, w niedziele i święta, ci dwaj ludzie uwięzili mnie w kleszczach biurokracji kościelnej. Gdy prosiłam człowieka, który mnie nie zna o dwie zgody pis...
12 komentarzy
Czytaj więcej