Czerwona sukienka

I poszłooooo...

A zapierałam się, buntowałam. Na nic to. Uległam i poległam. Poszłam z prądem owczego pędu. Dryfuję bezwiednie, beznamiętnie prowadzona przez nurt nakręcających się wzajemnie. Kolejna głupia, idiotka skończona. Jedna z tych, które przed świętami zachowują się tak, jakby ten malutki, betlejemski Jezusek był co najmniej głównym inspektorem sanepidu i innych tego typu jednostek. Jakby schodził raz do roku na ten ziemski padół, by skontrolować stan czystości okien, biel firanek i stopień nagromadzenia okruchów w fałdach kanapy.

Na pierwszy ogień poszła szafa. Szafa, w której wszystko. Szafa, która jest tak wielka, że niekiedy odnoszę wrażenie, że reszta domu jest jej częścią, a nie odwrotnie.Szafa jak szafa, ale jej zawartość...
A szczególnie część zawartości będąca moją własnością, a zarazem zdecydowaną większością zawartości. Po głębszym przeanalizowaniu zawartości owej, zamarłam w osłupieniu. I doszłam do wniosków następujących:
a) w mojej szafie ciuchy przechowują dwie różne kobiety, w tym jedna z nich to ja
b) prowadzę podwójne życie, ale z jakichś dziwnych powodów nie zdaję sobie z tego sprawy
c) mam niehalo z deklem
d) a+b+c.
Podział garderoby jest wyraźny i czytelny. Styl Przed Młodszym oraz styl Teraz. Moja szafa to Dr Jekyll i Mr Hyde. Moja szafa to dwie kobiety, dwa życia oddzielone od siebie kosmosem.

Styl Przed Młodszym charakteryzuje: niezliczona ilość spódnic i sukienek. Spódnic prostych, z falbaną, fałdą, kontrafałdą, baskinką, klinami,  cekinami, orientalnymi wzorami. Sukienek krótkich, długich, z rękawem długim, trzy czwarte, krótkim i bez. Z dekoltem okrągłym, karo i w szpic. I z golfem też. Bluzki klsyczne, oraz mniej. Z gołym ramieniem prawym lub lewym. Bez ramion, bez łokci, bez pleców. Styl przed Młodszym to też buty. Na obcasie pięciocentymetrowym i siedmio, dziewęicio, dwunasto, czternasto. I koturny. Wiele. Żadne tam japonki i baleriny. Obcas to była podstawa. Obcas mnie oddzielał. Od matek z wózkami, z siatkami czy przy piaskownicy. Dwanaście godzin na obcasie, by wrócić do domu, zmienić na wyższy i bawić się w knajpie do rana. W spódnicy, czy sukience z plecami lub bez. W kolczykach do ramion. W kolczykach dopasowanych, wybranych spośród  kilkudziesięciu par. 

Wiszą, dyndają na wieszakach. Przypominają mi o innym życiu. Już prawie go nie pamiętam. Głęboko zakitrana jest też sukienka. Czerwona. Jeden z tych ciuchów, co trafia się raz na całe życie. Wyjątkowy taki. Sprana i wyekspolatowana do granic możliwości.  Boże, jak ja w tej sukience wyglądałam! Takie nic, lniana za kolanko i w ogóle. Codzienna taka. Czego ja się w niej nie nasłuchałam! Przyjemności takich. A taki jeden to nawet... E, tam. Nieważne. Chodziłam w niej, opalona taka. Bezwstydnie zadowolona z siebie. Z końskim ogonem. Czarnym, i prostym. Długie włosy wtedy miałam. Pięć lat młodsza i pięć kilo lżejsza. Inna. 

Styl Teraz  to: dżinsy klasyczne, dżinsy z zaszewkami, dżinsy bojówki, dżinsy rurki, dżinsy cygaretki i takie siedem ósmych. To bluzy szare, bardziej szare i bardzo szare. Odpinane, zapinane i z kapturem. To ciuchy do ogrodu, do sprzątania, do gotowania, do biegania. To koszulka do farbowania włosów. Krótszych już, zdecydowanie. To ciuchy  na gości, ale ja przecież jednak w kuchni, to ciuchy jak ktoś wpadnie, to niech pomyśli, że jak tak zawsze po chacie, wypindrzona taka. To dreso-piżama i piżamo-dres. To ciuchy na koncert i do kina. Takie do marketu tego blisko, a inne już to takie do Poznania. To bluzki luźniejsze, maskujące pamiątkę po Młodszym. To jedna torba, która zmieści i zniesie wszystko. To buty na błoto piętnastocentymetrowe, pięciocentymetrowe i kurz. To balerinki i japonki, w których ja jak inne matki. Te z wózkami, siatkami i w piaskownicy. To ciuchy, w których jestem przezroczysta. Czasem tylko uśmiechnę się lekko, widząc kobietę w czerwieni.

Chowam, czerwoną sukienkę do worka.  Wyrzucę. Nie pasujemy już do siebie. Ani ona na mnie, ani ja do niej. Mocno zmieniłyśmy się przez te pięć lat. Obie. 
Czy żałuję?
Nie. Ani trochę.
Czy tęsknię?
Czasami.