Gwiazdy spod Koziorożca

Mniej więcej od połowy grudnia babcia nie dawała jej spokoju. 

Pamiętaj, mówiła, jeżeli teraz urodzisz, załatw z akuszerką, żeby ci wpisała, że dziecko urodziłaś pierwszego stycznia. Pamiętaj! Mówiła. Wielokrotnie, kilka razy dziennie.

Babcia uważała, że dziecko urodzone pod koniec roku ma w życiu wyjątkowo pod górkę. Na nic były tłumaczenia, że proceder fałszowania dat narodzin miewał miejsce onegdaj, ale że teraz to raczej niemożliwe. Że dzieci są ważone, mierzone, stemplowane i momentalnie wpuszczane w postaci ciągu cyfr w jakieś tajemnicze bazy ewidencyjne.  

Wszystko da się załatwić, mówiła charakterystycznie pocierając palec wskazujący o kciuk i dodatkowo okraszając gest porozumiewawczym mrugnięciem oka. 

Babcia kierowała się w życiu zasadą, iż mamona to najlepsze esperanto i nic nie było w stanie jej od tego przekonania odwieść. 

Dlatego odetchnęła z ulgą, składając noworoczne życzenia wciąż ciężarnej wnuczce. 

Tymczasem, wysprzątany po szaleństwach sylwestrowej nocy świat już zdążył zapomnieć o postanowieniach noworocznych, a obiecane na pierwszego stycznia dziecko spóźniało się już czwarty dzień. Zmęczona ciążą i czekaniem wnuczka, zaczęła godzić się z faktem, że pewnie będzie jedyną kobietą w całym wszechświecie, która ciążę będzie nosić po kres swojego długiego życia. I, że pewnie nigdy już nie zobaczy swych stóp. Tak z góry. Normalnie tak.

Przytłoczona tą mroczną wizją, zanurzyła swe nieforemne ciało w pościeli i wpatrując się w ciemność za oknem stwierdziła, że ten tegoroczny styczeń, to w sumie ciepły jak październik. Wsłuchiwała się w odgłosy domu szykującego się do snu. I czekała. Na męża. Który kąpieli zażywał pół piętra wyżej. 

I gdy zadzwonił telefon, to już prawie zasypiała. Dochodziła dwudziesta druga i przemknęło jej przez myśl, by sygnał zignorować. Sporo telefonów odebrała w tym kończącym się już dniu i wydawało się jej, że nie ma ochoty na więcej. Odebrała jednak. I półprzytomna, siedząc na skraju łóżka, mówiła do słuchawki no dziękuję, no dziękuję, tak, tak zdrowie najważniejsze. Urwała nagle, nieelegancko rozmowę, gdy kałuża między jej udami zaczęła robić się większa i większa.

Czterdzieści minut później, z zadziwiającym spokojem odpowiadała pielęgniarce na miliony pytań zawartych w milionach formularzy formatu A4. I cały czas ciekła. Głupio jej z tym było, ale to podobno normalne. A ty, kochaniutka, masz dziś urodziny, taaaaak? Spytała z uśmiechem pielęgniarka, wypełniając pięćset trzydziesty dziewiąty formularz. No to się sprężyć i już zawsze razem będziecie urodziny świętować. No już mi, już!

W dniu swoich dwudziestych szóstych urodzin, o godzinie 22.50 przekraczała gościnne progi sali porodowej. A z bólu zaczęło ją mdlić.

Dziś mija dokładnie dziewięć lat od tego wydarzenia. 
I choć od wspólnej daty urodzin dzielą je dwie godziny i trzydzieści osiem minut, to i tak co roku robią razem wspólny tort. 
Bo to przecież ich wspólne święto.

                                                                                                                              rys. Georgiana Chitac